หนังสือเล่มนี้ แม้จะเขียนถึงเรื่องเขียนก็จริง แต่ไม่ได้พูดถึงเทคนิคอะไรทั้งนั้น กลับพูดถึงการเป็นตัวของตัวเอง เชื่อในเสียงของตัวเอง และเรื่องราวที่ตัวเองต้องการจะเล่า เป็นหนังสือที่มักจะเก็บไว้กับตัวเสมอ และอ่านเวลาที่รู้สึกไม่สบายใจ เพราะทำให้รู้สึกว่ามีกำลังใจขึ้นมา รู้สึกว่าอยากเขียนหนังสือ “อย่างกล้าหาญ” และ “จริง” อย่างที่คุณยายคนเขียนคนนี้บอก สไตล์ของคุณยายไม่มีสไตล์อะไรเลย และไม่เคยบอกว่าเราจะต้องพยายามเลียนแบบหรือทำตามอย่างใครด้วย แต่บอกว่าการเขียนหนังสือเป็นการค้นพบตัวเอง คิด ๆ ดูแล้วคงเหมือนกับเรื่องต้นส้มแสนรัก คนเขียนเขียนถึงประสบการณ์ของตัวเอง และความเจ็บปวดของตัวเอง เมื่อออกมาจากตัวเอง มันจึง“จริง” และทำให้คนอีกมากมายรู้สึกได้
บางคนอาจจะไม่ชอบหนังสือเล่มนี้ เพราะคุณยายคนเขียนไม่มีอะไรให้ทั้งนั้น ไม่มีทั้งเทคนิคและสไตล์ แต่ส่วนตัวแล้วชอบมาก คิดว่าสักวันจะเขียนหนังสือให้ได้เหมือนคุณยาย
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น